A proposal in Paris
Het was zondag 1 december 2024, 8u ‘s morgens. Ik haastte me om de TGV richting Paris Nord te nemen, gepakt en gezakt met mijn cameramateriaal.
Ik voelde me net als Emily in Paris, maar dan zonder de fashionable kleren: ik was een vrouw met een missie. Een missie om een huwelijksaanzoek vast te leggen in de stad van de liefde, zonder dat de vrouw in kwestie mij spotte. De man van de aanzoek - ik ga hem Q noemen - had me op het hart gedrukt om zéker niet in hun gezichtsveld te gaan staan op weg naar het afgesproken punt. Het zou niet gemakkelijk worden, dat wist ik. De vrouw - ik ga haar M noemen - kent mij goed. Dus ze zou het héél raar vinden moest ik ineens ook toevallig door Parijs struinen met mijn camera. Ik ging me dus ongemerkt moeten verstoppen. We deelden onze live locatie via Whatsapp, wat een heel handige tool bleek te zijn: op de kaart zag ik hun stipje ineens mijn richting uit komen, terwijl ik nog helemaal niet op de juist plek stond. Ik kon niet anders dan achter een boom springen (er was geen volk om achter te verschuilen) en ondertussen als een bezetene Q berichten sturen dat hij van richting moest veranderen, wat hij gelukkig ook deed. Ramp afgewend.
Toen ik toekwam op de plaats van afspraak (een steiger aan de Pont Léna), zag ik meteen dat het niet goed was - in koeien van letters, gevuld met rode rozen, stond er “MARRY ME”. In paniek bel ik Q op, want ik wist met 99% zekerheid dat dit niet van hem was. Een kort telefoongesprek bevestigde dit. Het was duidelijk; er kon hier alle momenten een ander koppel toekomen met dezelfde plannen als Q.
Gemaakt met iPhone, ik was te veel in paniek om de professionele camera in mijn handen te gebruiken.
Verdwaasd ga ik op zoek naar een andere plaats, terwijl Q een poging deed om M nog wat langer weg te houden van de steiger in kwestie. Ik loop een stuk verder, tot ik een plek vind dat aan mijn eisen voldoet. Achter mij staan er weliswaar vuilbakken en geparkeerde wagens en een hekken, maar het is wat het is - vlak voor mij is er een steiger zonder volk en met een prachtig uitzicht op de Eiffeltoren. Beter dan dit wordt het niet, rekening houdend met het feit dat ik geen tijd meer had om nog veel verder te zoeken. En die auto’s zijn perfect om me achter te verstoppen. Triomfantelijk stuur ik de nieuwe coördinaten door naar Q en ga vlug achter een auto staan terwijl ik hen opwachtte.
En de rest is geschiedenis. Gelukkig liep er niks meer mis, al had M me een fractie van een seconde te vroeg vanachter de wagen zien springen toen Q nog op haar afliep met een ring in zijn handen. Het deed er allemaal niet meer toe, ze besefte onmiddellijk wat er aan de hand was en de tranen waren er al. Niet enkel bij M uiteraard, ook ik kon het moeilijk droog houden. Emotioneel persoontje hierzo.
De rest van de dag vloog in een gezellige waas voorbij. We hadden tijd, dus bezochten we enkele prachtige plekken waar Parijs om bekend staat, zoals Montmartre, het Louvre, Palais Royal, Sacre coeur, typisch Parijse cafeetjes, etc. Het was de uitgelezen gelegenheid om koppelfoto’s te maken zoals je er niet standaard staan hebt in je fotorol op je gsm. Want zeg nu zelf, de Parijse achtergronden geven toch net dat tikkeltje extra cachet aan de foto’s?
